Als toeschouwer van een kunstwerk ben je vrij om wat je ziet op je eigen manier te interpreteren. Vaak probeer je te achterhalen wat de intenties van de maker waren, wat hem of haar inspireerde en waarom hij of zij juist voor deze vormgeving en voorstelling heeft gekozen. Maar dit blijft natuurlijk giswerk. Enkele weken geleden blogde Bert Boermans over een schilderij van Sophia Roffel. Het werk riep veel vragen bij hem op, vandaar de titel van zijn blog: ‘Huis met raadsels’. Na vandaag is het huis misschien iets minder raadselachtig, want we hebben de kunstenaar weten te strikken om het verhaal achter het schilderij te onthullen!
Sophia Roffel, Het Blauwe Huys (2016).
Door Sophia Roffel
Het schilderij Het Blauwe Huys komt uit een kleine serie met architectuur en historisch landschap als inspiratiebronnen. De vier werken in die serie zijn collages gemaakt van en op Japans papier, oude ansichtkaarten, postzegels, verknipte foto’s en oostindische inkt.
De ontstaanswijze van mijn werk is als volgt: op een spontane, intuïtieve manier ben ik bezig met acrylverf en penselen. Met vlakken, lijnen, kleuren en stippen ontstaat er langzaam een compositie: een fantasiehuis. Ik werk net zo lang door tot er gevoelsmatig een evenwicht is ontstaan.
Dit fantasiehuis ziet er misschien gesloten uit, maar de driehoeken eromheen zeggen iets over mijn innerlijke levensvreugde. Het huis zou zich door de ruimte kunnen bewegen, kunnen dansen of vliegen.
De gele rand onder het huis zorgt voor ritme en structuur. In deze rand zijn postzegels aangebracht met allerlei afbeeldingen uit verschillende landen. Voor mij staat een postzegel symbool voor reizen over de wereld. Deze afbeeldingen hebben ook ooit allemaal in een huis ‘gewoond’. Nu worden er weinig brieven meer geschreven en zijn postzegels een curiositeit geworden. Dat maakt het voor kunstenaars ook interessanter om ze binnen hun werk te gebruiken; het zijn een soort kleine, historische schilderijtjes.
De achtergrond van het schilderij, met cirkels die pasteus zijn aangebracht, zorgt voor een speels element en vormt een tegenwicht met de strakke lijnen van het huis.
Architectuur intrigeert mij al vele jaren. Rond mijn achttiende vond ik een boek met de titel Architecture without architects, een boek vol afbeeldingen met huisvormen in de natuur; bijvoorbeeld grotwoningen, leemhuizen met bladerdaken, etc. Toen was dit boek bijzonder, voor het computertijdperk aanbrak, en verre culturen nog echt ver weg waren. In het Afrikamuseum Nijmegen heb ik meermaals de prachtige leemhutten bewonderd. Ook de historie van het (Nederlandse) landschap inspireert mij met grote regelmaat. Vooral bekeken vanuit de lucht, van waaruit je de sporen van het verleden kunt zien. Wellicht dat op die manier de driehoeksvormen uit het schilderij inderdaad bij de oudhollandse vestingstadjes uitkomen.
Helemaal zeker weten doe ik het niet; het maken van kunst blijft voor mij toch vooral een intuïtief proces, waarbij herinneringen, dromen en fantasie zich vermengen om uiteindelijk tot iets nieuws te komen.
Sophia Roffel werkt sinds 1987 als beeldend kunstenaar en heeft regelmatig exposities door het hele land. Haar eerstvolgende expositie is 20 en 21 mei bij Lady Paula in Nijmegen. In haar werk staan verhalen centraal die te maken hebben met archeologie. Met haar zoektocht terug in de tijd probeert ze samenhang en verbinding met de kosmos te creëren. Zie voor meer informatie www.sophiaroffel.nl.
Lambo blogt 