Barbara Geverink is vierdejaars studente aan de Hogeschool voor de kunsten ArtEZ in Arnhem. Voor haar opleiding Docent Beeldende Kunst en Vormgeving (DBKV) loopt ze sinds kort stage bij Uitgeverij LAMBO en neemt ze en kijkje achter de schermen bij het ontwikkelen van kunsteducatieve methodes. Hoe is het om een kunstopleiding te volgen? Je leest het in Barbara’s blog.

Maandagochtend 8 uur. Vandaag reis ik vanuit Eindhoven naar mijn stage. Ik zoek een plekje op waar ik door kan werken aan het verslag dat ik nog in moet leveren voor school. Gauw trek ik mijn mini-laptop uit mijn tas en ga aan de slag. Maar door de drukte in de trein is de concentratie er niet altijd en vandaag blijkt zo’n dag te zijn.

Gelukkig hoef ik niet elke dag vanuit Eindhoven te reizen. Veel studenten verhuizen om dicht bij de plek te wonen waar ze studeren. Vandaar dat er in Arnhem zoveel kunstzinnige types wonen.

Zelf ga ik ook binnenkort een verhuizing tegemoet: het atelier waar ik graag in werk moet ik verlaten. Ieder jaar wordt er een atelier geregeld voor de afstudeerders en het eind van het jaar is nabij.  Terwijl mijn klasgenootjes druk bezig zijn om hun beeldend werk vanuit het atelier naar de academie te verhuizen vanwege de eindexposities, kan ik daar gelukkig nog een jaartje mee wachten. Want het tempo ligt naar mijn gevoel soms wel erg hoog: een kwartaal begint vrij rustig waarbij er gewoon huiswerk wordt gemaakt. Naarmate je verder de periode in trekt worden de werkdagen (en -nachten) langer. Vanuit een soort relaxte gemoedstoestand komen de studenten aan het eind van de periode in een staat van een groot slaaptekort. Want als er iemand op deze academie zegt: ‘morgen is de beoordeling dus vanavond even een nachtje doorhalen,’ dan gebeurt dit ook. Wanneer deze periode voorbij is, begint het riedeltje van voor af aan bij de start van een nieuw kwartaal.

Toch zou ik het voor geen goud anders willen. Doordat iedereen zo hard werkt streef je zelf ook naar ideale uitwerkingen en creëer je iets waar je echt trots op bent. Als je na al het stressen een blik terugwerpt zie je altijd dat je bergen hebt verzet en weer iets hebt gemaakt wat bij jou past.

De ArtEZ-studenten ademen hun opleiding: er is een reden dat de academie open is tot 21.30u en de conciërges studenten weg moeten sturen. Ze werken graag en hard voor hun ideeën en gaan door totdat ze helemaal tevreden zijn. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat de academie langer open moet blijven op zaterdagen en mijn medestudenten horen klagen over dat de school niet open is op zondagen? Wanneer je aan deze studenten vraagt hoe het gaat, wordt er vaak geantwoord met: ‘druk’, ‘moe’, ‘stress’ of ‘tja, je weet hoe het gaat…’. Maar wanneer je dezelfde studenten vragen stelt over hun werk zie je meteen een glim van plezier in hun ogen verschijnen en vertellen ze vaak graag over het vernieuwende idee die ze hebben bedacht of hoe ze bezig zijn om dit uit te voeren.

Het mooie na al dat harde werken voor mijn opleiding is ook dat je het begrip ‘kunst en educatie’ vanuit zoveel verschillende perspectieven hebt leren kennen. Je kunt elke kant van een bepaalde kunstrichting op die je maar wilt. Zo kiezen alle afstudeerders een eigen pad: een aantal wordt kunstdocent en heeft al een baan binnengesleept, anderen gaan weer verder studeren in een richting als kunstrestauratie, maar er is ook één die zelfs als assistent-curator in een buitenlands museum aan de slag gaat.

Ikzelf heb behoorlijk de smaak te pakken met mijn nieuwe stage: educatieve methodes ontwikkelen en meedenken over de vormgeving hiervan. Hoewel ik met zekerheid nog een jaar te gaan heb denk ik graag aan de toekomst en allerlei beslissingen die ik kan nemen, de vrijheid die het geeft.

Enkele minuten later schrik ik op uit mijn toekomstgemijmer en hoor ik dat de trein aankomt in Arnhem. Hier reageer ik op door gehaast mijn laptop weer in te pakken en met goede moed en een opgewekt humeur verder op weg te gaan naar mijn stage.